«Προσέξτε καλά τα λόγια του Μέντορ, του Φύλακα του Βιβλίου της Γνώσης και θα σας πω για καιρούς περασμένους, για σκοτεινότερες μέρες, όταν η Αυτοκρατορία σώθηκε, παρ’ όλο που όλες οι ελπίδες είχαν χαθεί. Προσέξτε, γιατί το σκοτάδι θα έρθει σύντομα ξανά…»
Όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτές οι πρώτες λέξεις που άκουσα από τα λόγια του μεγαλύτερου κατά κάποια χρόνια –και άρα σεβάσμιου και σχεδόν πάνσοφου εκείνη την εποχή– αδερφού του κολλητού μου, πάντα θα καίνε άσβεστα στην ψυχή μου. Όσο μαγικά μου φάνηκαν τότε στην ηλικία των 13-14, τόσο μου φαίνονται και σήμερα, όποτε τύχει να τα ακούσω ή να τα φέρω στη μνήμη μου.
Ένα επιτραπέζιο κατασκευασμένο από θεούς
Θα σας μιλήσω ανοιχτά, όπως μόνο ένας Νάνος μπορεί. Το HeroQuest είναι το καλύτερο επιτραπέζιο που έχει κατασκευαστεί ποτέ από χέρι Ανθρώπου, Στοιχειού (πάντα για μένα θα είναι Στοιχειό και όχι Ξωτικό!) ή ακόμη και Νάνου τολμώ να πω. Είναι ένα παιχνίδι που οι ίδιοι οι Θεοί μας έστειλαν για να ξεχωρίσουν οι Ήρωες από τους δειλούς! Αν δε σου αρέσει, είτε είσαι ήδη διεφθαρμένος είτε δεν είσαι άξιος να γίνεις Ήρωας. Και ευτυχώς για όλους σας εκεί έξω, η Hasbro αποφάσισε ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί και η προφητεία για την επανακυκλοφορία του. Αλλά ας εξηγήσω πρώτα γιατί αυτή η επανακυκλοφορία αξίζει…
Κάποιοι πιστεύουν ότι το HeroQuest είναι ένα ξεπερασμένο παιχνίδι (μη ξεχνάμε ότι κυκλοφόρησε το μακρινό 1989, ενώ στην Ελλάδα ήρθε δύο με τρία χρόνια αργότερα, όταν λέξεις όπως D&D ή ακόμη και «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ήταν όχι απλά άγνωστες, αλλά σχεδόν επικίνδυνες). Ένα επιτραπέζιο με απλοϊκό για κάποιος σύστημα, που ο μόνος λόγος ύπαρξης είναι η νοσταλγία για την εποχή που βγήκε. Αυτό είναι αλήθεια μόνο για κάποιον που δεν έχει πολεμήσει στα μπουντρούμια του Hero Quest. Είναι αποδεκτό, ακόμη και από εμένα που το λατρεύω, ότι το HQ έχει ένα απλό σύστημα μάχης. Πολλά παιχνίδια έκτοτε είναι πολύ πιο πλούσια και οι κανόνες τους είναι πιο αντιπροσωπευτικοί και ρεαλιστικοί. Όμως, μη ξεχνάμε ότι αυτή ήταν και η μαγεία του. Δε χρειαζόταν να διαβάσεις 25 βιβλία ή να θυμάσαι 200 κανόνες. Δε χρειαζόταν καν να έχεις σετ ζαριών που δε χωράνε στη χούφτα σου (εντάξει, εκτός αν έπαιζες τον Βάρβαρο). Τα πράγματα ήταν απλά. Φαντασία, μία απλή κάρτα για τους παίκτες, 2-3 ζάρια και ξεκινάμε το παιχνίδι. Τα ίδια ισχύουν και σήμερα. Αν δεν είχες το παιχνίδι, είναι η ευκαιρία σου να το αποκτήσεις χωρίς να χρειαστεί να δώσεις μια περιουσία. Αν το έχεις… ε, να μη χαλάσεις το δικό σου! Πάντα χρειάζεται και ένα δεύτερο. Ή και ένα τρίτο! Σκεφτείτε τα σπασμένα κηροπήγια ή το χαμένο από την δεκαετία του ‘90 τζάκι. Και ας μη ξεχνάμε ότι μπορείς πάντα να φτιάξεις το δικό σου Dungeon. Ακόμη και πολυεπίπεδο!
Η παλιά έκδοση του HeroQuest συναντά την καινούρια
Και αυτό με φέρνει στην επόμενη μαγεία του παιχνιδιού. Όταν τελείωνες ΟΛΕΣ τις έτοιμες περιπέτειες, μπορούσες να φτιάξεις μία από το μυαλό σου, χρησιμοποιώντας μινιατούρες, έπιπλα, πόρτες, τζάκια και φυσικά εχθρούς! Μόνο η φαντασία σε περιόριζε. Ακόμη και αν δεν ήσουν καλός σε αυτό, μπορούσες απλά να διαλέξεις κάποια πράγματα στην τύχη και να αποφασίσουν οι Θεοί και τα ζάρια τη μοίρα των Ηρώων σου. Πόσα από τα παιχνίδια εκεί έξω μπορούν να το κάνουν αυτό με τόσα λίγα μέσα; Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν, σχεδόν 25 χρόνια μετά, έμπλεξα με κάποια άτομα που μου ζήτησαν να ξαναπαίξουμε Hero Quest, να κατέχει σχεδόν κάθε λεπτομέρεια των περιπετειών. Αυτό όμως δεν αφαίρεσε ούτε στο ελάχιστο τη μαγεία…
Ας μη ξεχάσουμε και τον σημαντικότερο λόγο για να αποκτήσεις εκ νέου το Hero Quest. Μετά από 30+ χρόνια παραμένει ο πόθος κάθε gamer. Το Holy Grail των εφήβων που επιθυμούν να αρπάξουν ένα φανταστικό σπαθί και να πολεμήσουν γκόμπλιν, μάγους ή ακόμη ισχυρότερους εχθρούς. Και δεν θα μπορούσαν να το έχουν όλοι ή να διαθέσουν μια περιουσία για να το αποκτήσουν. Τα τελευταία χρόνια έβλεπα να πωλείται προς 300-350 ευρώ σε άθλια κατάσταση. Και το κακό ήταν ότι όλοι μας το θεωρούσαμε λογικό. Ε λοιπόν, πλέον, με τα μισά χρήματα σχεδόν, μπορείς να το αποκτήσεις μαζί με 2 από τα expansions του και μάλιστα σε τέλεια κατάσταση. Δε βλέπω πουθενά το κακό σε αυτό. Φυσικά και θα βγάλει χρήματα η εταιρία, αντί για κάποιους συλλέκτες, αλλά δεν βρίσκω γιατί να με προβληματίζει αυτό. Και μη ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη αλλαγή που φέρνει η επανακυκλοφορία είναι η μετατροπή των χάρτινων διακοσμητικών σε πλαστικά. Κάτι που σημαίνει πως δε θα χαλάσουν μετά από μερικά παιχνίδια, όπως συνέβαινε με πολλά εκείνης της εποχής. Ελπίζω και εύχομαι να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να βγάλει και αλλά expansions. Μη ξεχνάμε ότι τότε είχαν βγει 8 (στην Ελλάδα μόλις 2). Ή νέες περιπέτειες. Ή νέους ήρωες. Ή οτιδήποτε θα μας κάνει να επιστρέψουμε στον κόσμο του HQ. Έτσι και αλλιώς, αφορμές ψάχνουμε τόσα χρόνια.
Δε θα μπορούσα να μη μιλήσω για το ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ εξώφυλλο του παιχνιδιού, δημιουργία του Les Edwards. Το artwork είναι απλά καταπληκτικό. Ο Βάρβαρος καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του, ενώ πίσω του μπορείς να βρεις τα πάντα. Από πράσινα ανθρωπάκια (γκόμπλινς μάθαμε μετά ότι λέγονται) μέχρι πανίσχυρους μάγους. Μετά από τόσα χρόνια, ακόμη ανακαλώ τον δωδεκάχρονο (ή κάπου εκεί) εαυτό μου να τραβάει από το μανίκι των πατέρα μου για να του δείξει τον… Κόναν, όπως έλεγα τότε όλους τους βάρβαρους. Αν δε μου το είχε αγοράσει εκείνη τη στιγμή, μάλλον θα ήμασταν ακόμη στο κατάστημα..
Οι 4 Ήρωες
Πάμε λίγο στους 4 ήρωες. Κλασικά αρχέτυπα που πλέον θεωρούμε δεδομένα σε κάθε D&D παιχνίδι. Ένας βάρβαρος με μυϊκή δύναμη που ξεπερνά αυτή των κοινών θνητών. Η μορφή του ξεχώριζε στο εξώφυλλο του παιχνιδιού και στα όνειρα όλων μας. Συνήθως, ήταν ο πρώτος που διαλέγαμε, όταν μπορούσαμε, ενώ δεν ήταν λίγοι οι επικοί καυγάδες που στήναμε για το ποιος θα τον πάρει.
Ένας τυπικός νάνος, από αυτούς που παρά το μικρό τους μέγεθος συναγωνίζεται τον… Κόναν (συγνώμη, αλλά ποιος δεν έκανε τον συνειρμό με τον βάρβαρο, τότε ή τώρα;) Πολύ ισορροπημένος χαρακτήρας και μια safe επιλογή.
Ένα στοιχειό, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν μάλλον Dark Elf (ή ακόμη και Drow), με μαγικές δυνάμεις (ο μόνος εκτός του μάγου) αλλά και χειριστής βαλλίστρας (για πολλά χρόνια πόθος και μεγάλη αγάπη οι βαλλίστρες έκτοτε).
Τέλος, ο μάγος. Ίσως η πιο παρεξηγημένη από τις φιγούρες. Όλα τα μαγικά εκτός από αυτά που έχει το στοιχειό, αλλά μόνο μαχαιράκια για όπλα, ε… δε το λες και κατάλληλη επιλογή αν είσαι αρχάριος. Αλλά πιστέψτε με, όταν μετά από μερικά παιχνίδια κατάλαβα τι μπορείς να πετύχεις με τα μαγικά, αν τα χρησιμοποιήσεις την κατάλληλη στιγμή. Μου άρεσε να τον επιλέγω μόνο και μόνο για να βλέπω τα ανοιχτά στόματα των φίλων μου.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για το διαχρονικά, μάλλον, αγαπημένο μου παιχνίδι. Αλλά δε θα σας κουράσω περισσότερο. Θα σας πω ακόμη μία λεπτομέρεια που μέχρι και σήμερα μου φαίνεται μαγική. Τα ζάρια και το τι απεικόνιζαν. Σπαθιά, ασπίδες και τέρατα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δε λέω, καλοί οι αριθμοί, αλλά…
Ο νάνος μέσα μου διψάει για μπύρες. Πάω να ανοίξω μερικά κεφάλια σκελετών για να τα χρησιμοποιήσω σαν ποτήρι. Αρκεί να μη φέρω κακό ζάρι πάλι. Αλλά και να φέρω, όπως σε όλα τα παιχνίδια, σημασία έχει η παρέα.
