Έφτασε στα χέρια μου ένα βράδυ το βιβλίο “Dreams of Solitude – 30 Ravenloft Adventures that can be played as a single campaign” της Mistfactor Press. Όντας χρόνια φίλος των Ομιχλών, μου ζητήθηκε να γράψω ένα μικρό άρθρο για αυτό και με το rpg-ο δίκτυο να έχει πάρει φωτιά μετά την ανακοίνωση του επερχόμενου Van Richten’s Guide to Ravenloft δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη ευκαιρία. Να σημειώσω εδώ ότι λόγω της φύσης του βιβλίου, δεν μπορούσα να αποφύγω κάποια μικρά spoilers.
Η Κεντρική ιδέα
Το ‘Dreams of Solitude‘ είναι μία δουλειά από διαφορετικούς συγγραφείς που έχουν δημιουργήσει ένα concept, όπου φυλακισμένοι ήρωες όπως στο ‘Cube‘ ή ίσως του παιχνιδιού ‘Portal‘, φτάνουν σε έναν λαβύρινθο, όπου απειλείται, όχι μόνο η ζωή τους, αλλά και η ίδια τους η ύπαρξη. Φυσικά, προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτόν, αλλά δεν είναι όλα τόσο εύκολα.
Ξεκινώντας, οι συγγραφείς συμβουλεύουν ότι τα σενάρια είναι να παιχτούν από τουλάχιστον 4 παίκτες και ότι χωρίζεται πρώτα σε σκαλοπάτια (tiers) και μετά σε μικρότερα κομμάτια τα οποία αποτελούνται από σενάρια σε αντίστοιχα επίπεδα (levels). Πιο συγκεκριμένα, έχουμε 3 σκαλοπάτια, με το 1ο να περιλαμβάνει 10 σενάρια για επίπεδα 4-6, το 2ο 10 σενάρια για επίπεδα 7-9 και το 3ο 10 σενάρια για επίπεδα 10-12.
Η τελευταία κατακλυσμική μάχη θα γίνει με τους Atarte όταν και εφόσον οι παίκτες καταφέρουν να επιβιώσουν από όλα τα σενάρια.
Πώς δένουν οι ιστορίες;
Όπως έχουμε προαναφέρει στο προηγούμενό μας άρθρο, το Ravenloft σαν ‘κόσμος’ είναι μια ανθολογία Γοτθικού τρόμου: Θλιβερά κάστρα και αρχοντικά, όπου οι ηλιόλουστες μέρες τους περάσαν, χώρες που στενάζουν κάτω από τον τυραννικό ζυγό, κάποιου σκοτεινού άρχοντα και θλιβερά πλάσματα, καταδικασμένα να ζουν κάτω από μία κατάρα την οποία δεν μπορούν να προσπεράσουν.
Εδώ ακριβώς έρχεται να δέσει το Dreams of Solitude. Τοποθετημένο σε ένα dream-domain όπου ο darklord είναι ένα entity ονομαζόμενο Atarte, οι οποίοι είναι άρχωντες των ψευδαισθήσεων και έχουν δημιουργήσει αυτή την παγίδα για να φέρουν παίκτες σαν παιχνίδια, ώστε να περνάνε το χρόνο τους μέχρι να καταφέρουν να λύσουν το πρόβλημά τους…
Από τη στιγμή που οι παίκτες θα εισέλθουν στο domain, χάνουν κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και καταλήγουν να ξυπνήσουν στην είσοδο/προθάλαμο ενός παράξενου δωματίου, το οποίο φαίνεται αρκετά φιλόξενο. Αυτός ο προθάλαμος μπορεί να τους προσφέρει ξεκούραση, θαλπωρή και ασφάλεια ανάμεσα στα μίνι σενάρια.
Ταυτόχρονα μπορούν να μιλήσουν με τον/την ρεσεψιονίστ, μέσω ενός κρυστάλλου, που όπως το βιβλίο εξηγεί, μοιάζει να είναι βαριεστημένος/βαριεστημένη με τη ζωή της και απλά απαντά στις διάφορες ερωτήσεις των παικτών με τη γενικότητα και τη ζέση που βρίσκουμε σε τηλεφωνητές της Teleperformance.
Προσωπικό απωθημένο ίσως, αλλά δε με ενθουσιάζουν αυτές οι γενικότητες και η ελαφρότητα ενός/μίας ρεσεψιονίστ. Το Ravenloft είναι ένα σκοτεινό και μίζερο μέρος και είμαι της άποψης ότι δε χωράει ιδιαίτερο χιούμορ.
Οι περιπέτειες
Εν πάση περιπτώσει όμως, δε συζητάμε τι αρέσει σε μένα, και σε γενικές γραμμές το βιβλίο έχει κάποια θέματα, αλλά αν κανείς προσπεράσει τα editorial errors που έχουν παραμείνει, μπορεί να βρει αρκετό υλικό, έστω και σαν έμπνευση. Έχει πέσει πολύ δουλειά από τα παιδιά που το έγραψαν, έχει όμορφους χάρτες, (για την ακρίβεια έχει 1.6 GIGABYTES από χάρτες) οι οποίοι, καθώς οι καθημερινές μας συνευρέσεις πλέον είναι διαδικτυακά, θα είναι τρομερά χρήσιμοι!
Αλλά και πάλι κάτι ξενίζει. Ίσως, τα πολλά dungeons, για τα οποία το Ravenloft ΔΕ φημίζεται. Ίσως, το ότι έχουμε πολλά σενάρια τα οποία γίνονται forced το ένα πίσω από το άλλο. Σίγουρα το γεγονός ότι τα σενάρια δεν είναι όλα γραμμένα από μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά εναλλάσσονται μεταξύ συγγραφέων δε βοηθάει.
Οι γνώστες θα βρουν αναφορές στο campaign setting του Ravenloft (Barovia, Chataufaux στο Dementlieu, Dominia και Daclaud Heinfroth/Dr. Dominiani, Mask of Red Death, κ.α.) αλλά δεν υπάρχει κάποια συνοχή στα σενάρια, πέραν της εισαγωγικής ρεσεψιόν που οι παίκτες επιστρέφουν για να ξεκουραστούν, να γλύψουν τις πληγές τους και να φάνε πριν ξαναχωθούν για μία ακόμα περιπέτεια. Σίγουρα δεν είναι κάτι που κάποιος περιμένει να βρει σε μία σειρά σεναρίων για το Ravenloft, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό και πολλά από τα σενάρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανεξάρτητα, με λίγη δουλειά από τον DM, ως one-shots για κάποιο βροχερό και μελαγχολικό απόγευμα.
Από άποψη balancing μέσα στον τεράστιο αριθμό περιπετειών μερικά πράγματα έχουν ξεφύγει. Κυρίως όσο ανεβαίνουν τα tiers, φαίνεται πως μερικές περιπέτειες υποτιμούν τη δύναμη των παικτών για τους οποίους είναι σχεδιασμένες, φέροντας χαμηλά skill DC και εύκολες μάχες. Τίποτα όμως που δε διορθώνεται ακόμα και on-the-fly.
Αγαπημένες μου δουλειές νομίζω (χωρίς να μαρτυρήσω τα σενάρια) είναι το σενάριο όπου οι παίκτες βρίσκονται από μία παραξενία του Ravenloft στο αδελφικό του campaign, το Masque of Red Death, μία Ravenloft-ιακή έκδοση της γης, όπως υπήρξε στα 1890 καθώς και το σενάριο με τη Συνοδεία του Παιδιού, το οποίο είναι και αγαπημένος ήρωας βιβλίου (και εδώ θα ράψω τα χείλη μου και δε θα πω περισσότερα).
Δυστυχώς όμως, όπως προείπα, χρειάζεται δουλειά για να αναδειχθούν τα διαμάντια, και αν ο DM διατίθεται να κάνει μια προετοιμασία και δε διαβάζει το βιβλίο 5 λεπτά πριν το τρέξει, έχει πολύ όμορφες προοπτικές.
Χάρτες
Όπως προείπα, το βιβλίο έρχεται έτοιμο με 1.6 ΓΚΙΓΚΑΜΠΑΪΤ από χάρτες, που αν μη τι άλλο, σου λύνει τα χέρια. Δε χρειάζεται να φτιάξεις κάτι, υπάρχουν διπλοί χάρτες καθώς και handouts (ένα για τους χαρακτήρες και ένα για τον DM), έγχρωμοι και σε καλή και μεγάλη ανάλυση. Επίσης, για σένα που έκανες χάρτη με την original, old-school γραμματοσειρά του Ravenloft στο Mist Runner, να ξέρεις ένα δάκρυ κύλησε στο γέρικο πρόσωπό μου.
Τα τέρατα
Οι περιπέτειες διαθέτουν κάμποσα μοναδικά πλάσματα που παρουσιάζονται στο βιβλίο για πρώτη φορά. Από άποψη στατιστικών γενικά είναι αρκετά ισορροπημένα, σε αντίθεση με άλλα βιβλία, ενώ προσπαθούν να μη χάσουν τη “γεύση” από την οποία εμπνεύστηκαν.
Οι παλαιότεροι επίσης θα βρουν και αναφορές ή ομοιότητες σε πλάσματα και κακούς από άλλα ‘συστήματα’, όπως για παράδειγμα τον Πειρατή Zekel ή την Giant Ant Queen από το Lineage II (Zacken και Ant Queen αντίστοιχα), μαζί με κλασσικά πλάσματα όπως τα crawling claws (πρώτη φορά που εμφανίστηκαν ήταν στην παλιά έκδοση του d&d το 1979) ή τα goblyns (προσοχή, όχι goblin, goblyn, προφέρεται γκομπλάϊν) και το τρομακτικό τους ‘feasting’ με το οποίο και σου τρώνε το πρόσωπο.
Ο Κακός (Ακολουθούν Spoilers)
Πριν από απροσδιόριστο καιρό, τα άτομα που αποτελούν το πλάσμα που αποκαλείται Atarte, ζούσαν στο domain του Vechor, βγάζοντας το ψωμί τους εις βάρος του κόσμου που έπεφτε θύμα στα illusions τους. Ο darklord του domain, τους συνέλαβε και τους έβαλε να δουλέψουν για αυτόν, αλλά όταν το ζεύγος προσπάθησε να τον κοροϊδέψει απέτυχαν και σαν τιμωρία τους ένωσε σε ένα σώμα και άρχισε να πειραματίζεται, προσπαθώντας να λύσει το γρίφο για τη δική του κατάρα. Αργότερα οι Atarte ξέφυγαν και δημιούργησαν ένα δικό τους pocket domain, όπου αποφάσισαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους για να παίξουν τα σαδιστικά τους παιχνίδια.
Δυστυχώς, την πρώτη καίρια αναφορά για το ποιοί είναι οι Atarte, ο κύριος ανταγωνιστής της σειράς σεναρίων, τη βρίσκουμε στη σελίδα 202 (πλην από κάποιες αναφορές σε αυτό καθ όνομα μόνο). Είναι ένα ωραίο concept, ίσως λίγο πολυχρησιμοποιημένο κατ΄εμέ, αλλά πάντα ενδιαφέρον το να έχεις να αντιμετωπίσεις δύο προσωπικότητες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι και ο ίδιος τους ο εχθρός, αν οι χαρακτήρες κατάφερναν να παίξουν τα χαρτιά τους σωστά και γυρνούσαν το ένα aspect των Atarte εναντίον του άλλου.
Κάτι που θα μπορούσε να έχει το κάθε σενάριο, ή ακόμα και ένας προνοητικός DM να προσθέσει από μόνος του (αν σκοπεύει να κάνει τα σενάρια campaign), είναι μικρά ψήγματα από την ιστορία των Atarte, που το κάθε aspect του έχει κρύψει μέσα σε κάθε σενάριο κρυφά από το άλλο aspect γιατί, ε ας είμαστε ειλικρινείς, όταν “συγκατοικείς” στο ίδιο σώμα για τόσο καιρό, θέλεις κάτι να συμβεί και να ελευθερωθείς από αυτή την κατάσταση. Αν απλά φέρνεις adventurers από άλλα planes για να τους κάνεις πειραματόζωα, χωρίς να καταφέρνεις κάτι, τότε νομίζω ότι είναι καιρός να ανασυντάξεις τη στρατηγική σου.
Επίλογος
Το Ravenloft γενικά είναι όσο νορμάλ ή όσο διαφορετικό το κάνει ο εκάστοτε DM. Δεν πρόκειται να βρεις την ίδια γλώσσα από domain σε domain, ούτε καν να βρεις τον ίδιο καιρό από domain σε domain, δεν υπάρχει λόγος να βρεις τις ίδιες ιδέες από βιβλίο σε βιβλίο. Ίσως αν διάβαζα ένα βιβλίο τύπου «παλιού» Ravenloft να το βαριόμουν γιατί δε θα είχε κάτι να μου προσφέρει, ενώ εδώ έπρεπε να καταναλώσω λίγη φαιά ουσία, ελπίζω για καλό…
Μια προσπάθεια που αν κάποιος βάλει λίγο μεράκι, αγάπη και ομίχλη, θα καταφέρει να φτάσει (ίσως) ένα βροχερό βράδυ στις πύλες της Barovia και να τις δει να ανοίγουν μόνες τους.
Το βιβλίο Dreams of Solitude μπορεί να το βρει κανείς για 29.95$ στο Dungeon Master’s Guild.
